Yozlasma

Müslüman bir ülke olmamiza ragmen toplum yasaminda zor bir dönemden geçiyoruz. Sanki imanimizi test eder durumdayiz. Ama nafile, inanç faktörünün en az devreye girdigi günlerden geçiyoruz. Bugüne degin böylesine, güvensiz, istikrarsiz bir ortam, bu kadar kaygan bir zemin hiç görmemistim diyebilirim.
Büyükler küçüklere, bilenler bilmeyenlere güvenmiyor. Hirsizlik soygunculuk basini almis gidiyor. Gerginliklerle dolu ve yanlis anlamalara gebe olan bir ortamdan Allah askina söyler misiniz ne beklenebilir ki?
Örnegin, kimse verdigi sözde durmuyor. Herkes diken üstünde, stresli, sanki burnundan soluyor. Kaza ile birilerinin bir yerlerine dokunulsa, aninda homurdanmalar basliyor.
Belki iyi niyetli insanlar bir seyler yapmaya çalisiyorlar, ama bu çabalar da amacina ulasamiyor.
Birileri sanki uzayda, baska bir gezegende yasayan bizim gibi kimyasal canlilari kesfetmek üzere. Buradan anlasilacagi üzere, bazi eylemlerin seçenegi kisilerin elindeymis gibi bir izlenim ortaya çikiyor. Ayrica bu kisiler tepede bir yerlerde oturup ikide bir hiç de mantikli bir gerekçesi, amaci olmayan kisa süreli kararlari alip uygulamaya koyuyor.
Temel ahlâk felsefesi o nedenle çökmüs, sokakta ki adam ne gerçekçi düsünebiliyor, ne de karar verebiliyor. Bir hanim asla tek basina dolasamiyor. Ekranlarimiz kan revan içinde, göz gözü görmüyor. Diziler, çocuklarimizi eli tabancali katillere özendirmekte. Aile mahremiyeti tamamen felç olmus durumda.
Böyle oldugu halde, yine de kimse hayal dünyasindaki yerinden taviz vermiyor.
Istikrarsizlik, yasamin her kesitini kapsama alani içine almis durumda.
Bu sallantili haller kime keyif veriyor dersiniz, bilemiyorum; ama bu tür iliskilerden son derece ürkmüs durumdayim.
Belki de toplum olarak bunu hak ediyoruz. Basimiza gelenin, samimiyetsizligimizin/yetersizligimizin bir eseri olabilecegi kanaatindeyim. Su siralar kimin ne yapmaya çalistigini anlamaya çalisiyorum. Ancak, büyük bir marifet gibi sergilenen bu yozlasma hareketinin de mutlaka degismesi gerektigini düsünüyorum.