Beleşçilik

Karşılıksız iyilik infak’a işarettir. Bu meyanda bir hadis hatırlıyorum; “Ağır duyana söz işittirmek sadakadır” der Efendimiz (sav) .
Tabi bunlar yerli yerincedir.
Ancak her şeyi maddi manevi sürekli başkasından beklemek, ihlaslı davranmamak, yani bir anlamda üretimsizlik de beleşçiliğe işaret eder.
Beleşçilerin beklentilere, ilginç ve özgün yaklaşımları vardır.
Özellikle ‘üretim’ ile ilgili konulara önem vermeye hiç de niyetli görünmezler. Üzerine eğilmedikleri gibi tam tersine duyarsız davranırlar. Bu tür sınıfın türemesi, asalak hale gelmesi toplumun yapısını, kültürel konumunu tehlikeye atar.
Büsbütün kötüleşmesine sebep olmakla kalmaz, beyin gücünün, gelişip serpilmemesine tıkanmasına neden olur. Bu konum beşeri düzeyde evrensellik ilkelerine terstir. 
İşin ilginç yanı kimi insanların bu katı tutumlarını sürdürmekten yana tavır koymalarıdır ki, uyarıldıkları halde bu sevdadan vazgeçmezler.
Bir ademe yakışmayan bu şaşkınlık herhalde Allah’ın MUDİL isminin açığa çıkışı ile ilgilidir.
Ayrıca, gerçek anlamdaki iyiliği, pişirilip hazır halde önüne konan sofranın varlığını hissedemediklerinden tanınmaları güç bir hale getirebilir. Beleşçilik vasfı, insani değerler açısından tasvip edilen etik bir ahlak olamaz.
O yüzden insan üretebilmeli, değişiklikleri anında takip etmeli, hazıra konma huyundan vazgeçerek tembelliği huy haline getirmekten kaçınmalıdır.
Ancak, yardım istemekle, beleşçi olmak aynı şey değildir. Sistemin toplum üzerindeki vardığı mükemmellik de budur işte.
Yardım, sorunu çözemeyen ama çözmeye azimli olan bir kişiye yapılan iyiliktir. Karşılık beklemezsizin yapılanıdır. Bu bir nevi paylaşmadır. Söz konusu farkı ayırt etmeden talep edilen iyilik altındaki şeyler, herkesi ‘beleşçi hale’ durumuna sokacak ve toplumu dağıtacaktır.
Bu tür eylemler ise insanı yaratılış gayesini bilmekten mahrum bırakır. Böyle olunca beleşçiliğin kronik bir hastalık haline gelmesi muhtemeldir.
Bunun sürekli olması bir düş kırıklığı yaşatır. İlişki içinde bulunan kişilere hayatı çekilmez hale dönüştürür.