Yenilenmeye Açık Olmak İçin

Geriye dönük olan insanlara uyarıda bulunmak, onların da değişmesini dilemek, bilimle uğraşmasını dillendirmek, hatta biraz da zorlamak mantıken uygun mu sizce?
Sizi sıkmak istemem sözümüz, bunu başaramıyacak olanlara deği, Allah Ehli olmaya çalışan, tutuculuk ve hurafe anlayışıyla ile uzak/yakın ilgisi bulunmayan, yenilenme çabası içindeki bireyleredir.
Bu harika düzende yapılacak ilk iş; toplumu tedirgin eden, kimi zaman düşündüren, kimi zaman da can sıkan, öfke, kin, nefret gibi duygulardan kurtulmak ve bunun yanı sıra bilinçli bir düşünce yapısına sahip olmaktır.
Sağlam düşünmenin birinci koşulu, prosesi bulandıran pürüzlerin giderilmesi ve takıntılardan süratle uzaklaşılmasıdır. Bahsi geçen koşulların giderilmesiyle birlikte artık yapılacak iş, nifak tohumları ekmeyi bırakmak, dedikodu denilen ucubelikten sıyrılmaktır.
İkinci ve önemli koşul ise yaşam boyu bireyi zor durumda bırakan ‘kuşku’ illetinden vazgeçilmesidir. Ancak, bu işin üstesinden gelebilmek kontrollü ve salim bir kafayla düşünmekle gerçekleşir.
Çevreye duyarlı davranışlarıyla adından söz ettirenin, kirlilikten kurtulmak isteyenin buna hakkı var. Bu türler esasen bu mesajı veriyor. Anlayanda oluyor tabi.
Zira bu zaaf, basit ve üstünkörü bir denetleme/değerlendirme ile kapatılacak gibi değil. Bireyin, gerektiği anlarda bu duyguyla ilgili olarak kendiyle önemli bir muhasebeye girmesi, onunla savaşması şart gibi görünüyor.
Kuşku, yerini ‘teslimiyetçiliğe’ bırakmadıkça kişi bir adım bile ileriye gidemez.
İnsanoğlunun bu son derece büyük yanlışlardan/pürüzlerden bir an önce dönmesi gerekiyor.
Bu şekilde seçkin bir kitleye ivme kazandırılması söz konusu olabiliyor. Fakat kalite belli olduğu için, yapılacak iş bir hayli zor gibi görünüyor.
Kendisinde bir yığın çıkmazlar bulunurken ve bu sorunlar kapıda beklerken yenilenme aşamasına girmek kolay olmaz.
Şayet mutlaka yapılması gereken değişiklikler varsa, önce onların üzerinde durmak yenilenmeye dönük akılcı bir yaklaşım olmaz mı, ne dersiniz?