Hevasını İlah Edinmek

Tanrı kavramını “Sen kendi hevasını ilah edineni gördün mü?” ayeti ile birleştirdiğimizde, nihayet bu sözcüğün ne kadar büyük bir yanılgı meydana getirdiğini fark etmek zorunluluğunu oluşturur. Hele Kuran-ı Kerim, insanı halife seçtikten sonra, işin vehameti daha iyi anlaşılıyor.
Anlaşılacağı üzere kendisi ile ilgili pek çok şeyi keşfedeceği yerde, hayallerinin peşinde koşan yanılıyor.
Eskilere uzanırsak, bu absürt kelimenin, Arabistan’da şeriata dönük yaşamları ile bilinen Vahhabi algılamasının bir ürünü olduğunda hem fikiriz. Anlaşılan araştırma zahmetine kalkışılmadan, sakıncaları dikkate alınmadan Din’in ana temel noktası olarak düşünülmüş.

Sonuçta büyük bir vebalin altına imza atılıyor.
İslam Ülkelerince de taklitçiliğin bir şaheseri olarak tarih boyu ve günümüzde kullanılır hale getiriliyor.
Ancak bu kavramın olmayışı, evliya tarafından analiz edilmiş, olmadığı/olmasının mümkün olamayacağı net biçimde açıklanmıştır.
Onlar “Böyle gelmiş, böyle gider” anlayışını, “Böyle gelmiş, böyle gitmez”e dönüştürerek doğru yolu göstermişlerdir.
Geçek olan bir şey varki; İlaha-hayale dayalı olmayan yaklaşım farklı oluyor ve pek tabidir ki, Allah ismi ile işaret edilen ışığında, bilgi kitabını okumak insana büyük bir keyif veriyor.
Şimdi artık izlediğim kadarıyla, bu anlayıştan büyük bir göç başladı. Aslı astarı olmayan ve insan değerini düşürten, Nebi ve Rasul kavramlarından habersiz, kopukluk yaratan bu vahim tablodan kurtulduğumuz için Allahın seçkin kullarına ne kadar şükretsek azdır.
Gerçek olan şu ki; Hayali kavramların etkilerini, çeşitli asırlardır nasıl değerlendirmelere uğradığını ve bunun ne derece başarı kazanabildiğini sonuçlarıyla anlamaya çalışan bizler için oldukça ciddidir.



Oysa mesele ilim âlimleri için hallolunmamış bir muamma değildir. Sorun varlığı bir bütün gibi mütelaya ihtiyaç görmeyen, tetkik etmeyen bilmeye gerek bulmayan fertler için geçerlidir. Onlar, Allah ile aralarında bir bağ olduğunu esefle söyleyelim ki asla anlayamamışlardır.